Μια φορά και εναν καιρό ηταν ενα κορίτσι που ηταν ερωτευμένο με τον Πινόκιο και τις περιπέτειες του. Τον θαύμαζε αυτόν τον ξύλινο τύπο πάρα πολυ. Θαύμαζε την τόλμη, το κουραγιο και το θράσος του. Αλλα πιο πολυ την τραβούσε αυτη η ακατανόητη εξίσωση μεταξύ ψέμματος και μύτης. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σχέση είχε το ενα με το άλλο, αλλά καλού κακού δεν έλεγε ψέμματα ποτέ γιατί δεν ήθελε να βρεθεί και εκείνη ξαφνικά με ενα σκουπόξυλο στο πρόσωπο. Το κορίτσι λοιπόν προβληματισμένο από την ιστορία του Πινόκιο σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε να γινει ψυχολόγος μήπως καταλάβει αυτο το πολύπλοκο φαινόμενο, ψέμα-μύτη, οπου οι επαναλήψεις του οδηγούσαν στον εξανθρωπισμό. Το κορίτσι τα κατάφερε και έγινε ψυχολόγος και μάλιστα αγάπησε και πάρα πολύ τη δουλειά της. Όμως παρά τις πολύχρονες σπουδές της σε μακρινά εξωτικά μέρη, και παρ´όλα τα εκατομμύρια επιστημονικά βιβλία που διάβασε, δεν κατάφερε πάλι να καταλάβει τη συγκεκριμένη αλληλουχία ψέμματος-μύτης. Κατάλαβε ομως κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Κατάλαβε ότι το ανθρώπινο ον γίνεται “θεϊκό ον” όταν βρίσκει την προσωπική του αλήθεια μέσα απο ταλαιπωρητικα ταξίδια σώματος και ψυχής. Θεώρησε υποχρέωση της λοιπόν, αφού έλεγε πάντα την αλήθεια όπως είπαμε, να κάνει αυτή τη γνώση βίωμα. Και έτσι, αποφάσισε να παραιτηθεί απο ψυχολόγος και να γινει τραγουδίστρια διότι της έγινε ξεκάθαρο ότι η μουσική και το τραγούδι ηταν παντα η δική της μεγάλη Αλήθεια. Αλλά μετά ανακάλυψε οτι εχει κάλο στις φωνητικές χορδές και βραχνιαζει εύκολα, οπότε αποφάσισε να γυρίσει πάλι στη δεύτερη μεγάλη της αγάπη. Την Ψυχοθεραπεία. Και έτσι συνέχισε να ειναι ψυχολόγος και να απολαμβάνει τις πολύπλοκες μελωδίες της κάθε ανθρώπινης ψυχής που συναντούσε στο γραφείο της, μελωδίες μοναδικές που έκαναν τη μύτη της να τρέχει και οχι να μεγαλώνει…απο συγκίνηση. Και τότε, εκείνη την μαγική στιγμή, όλα έγιναν τόσο ξεκάθαρα! Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια κατάλαβε τη σύνδεση μύτης και αλήθειας: Η συμπόνια για τον διπλανό μας Πινόκιο.-