Post Paradise

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα Όχι. Ήταν παντοδύναμο και αιωνόβιο. Ζούσε σε ένα παλάτι κενό , τεράστιο με αδιάφορες στιγμές και ανθρώπους που δεν αγαπούσε. Δεν ένιωθε μόνο γιατί όποτε πήγαινε να αναρωτηθεί αν νιώθει έτσι, έλεγε στον εαυτό του «Οχι».
Περνούσαν τα χρόνια και το κενό στο παλάτι του Όχι μεγάλωνε. Και αυτό άρχισε για πρώτη φορά να νιώθει ότι χάνεται μέσα στο κενό αυτό, ότι μικραίνει σε σημείο εξαφάνισης. Τόσο μεγάλο είχε γίνει το κενό, που το ρουφούσε ολόκληρο μέσα του. Όσα Όχι και αν έλεγε στο ανελέητο κενό, «Οχι δεν θα εξαφανιστω», «Όχι δεν θα με καταπιείς», «Όχι εγώ είμαι μεγαλύτερο γιατί σε δημιούργησα», το κενό συνέχιζε να μεγαλώνει με ρυθμούς ακατανόητους και το Όχι βούλιαζε επώδυνα στην ανυπαρξία του..
Μέχρι που ξαφνικά..ακούστηκε μέσα από τα άγρια βάθη του κενού, ένα αμυδρό.. «..χάνομαι…ναι..»… Και όλα σταμάτησαν.
Ένα «ναι» μωρό γεννήθηκε στα βάθη του κενού από ένα στείρο «Οχι»… Ένα ευάλωτο Ναι, που ήταν παιδί ενός δυνατού Όχι, που η δύναμη του θα το εξαφάνιζε. Όλη η πλάση σταμάτησε από περιέργεια και σεβασμό για να παρατηρήσει το αντιφατικό αυτό κράμα της εξέλιξης…
Τι ήταν αυτό το Ναι…ποιος να το ήξερε…πρώτη φορά βλέπαν κάτι τέτοιο… δεν είχαν προηγούμενη γνώση…
Το Ναι αγκάλιασε το κενό, και αυτό σταμάτησε να μεγαλώνει. Το Ναι ζήτησε από το Όχι να μην το ακολουθήσει από τα βάθη του κενού στην ύπαρξη, μόνο και μόνο γιατί ήξερε ότι αν του έλεγε «όχι» αυτο θα ακολουθούσε. Το χούι πεθαίνει τελευταίο άλλωστε…
Το «όχι» λοιπόν έτσι και έκανε…ακολούθησε το «ναι» στην επιφάνεια. Όλα πια ήταν αλλιώς. Το παλάτι του Όχι είχε γκρεμιστεί και δεν είχαν που να μείνουν. Το Ναι ήταν πρόθυμο να μείνει οπουδήποτε και το Όχι δεν είχε επιλογή για να πει Όχι. Και Μαζί ξεκίνησαν δειλά δειλά να κινούνται προς τα κάπου που δεν ήξεραν. Δεν πήγαιναν σε ένα συγκεκριμενο τόπο….αλλά περιεργως ένιωθαν ότι ο προορισμός δεν ήταν πια ενας Τόπος…αλλά ενας ΤΡΟΠΟΣ.
Και αφου περιπλανήθηκαν σε δάση και άγρια βουνά, σε φουρτουνιασμένες θαλασσες και σε άγονες κοιλάδες, τότε, το Όχι και το Ναι ένιωσαν ότι έχουν αγαπηθεί και ότι τελικά ο πιο υπέροχος τοπος και ο πιο μαγικος τροπος είναι το ΜΑΖΙ, όπου και αν βγάζει αυτό.
Και τότε για πρώτη φορά το Όχι αφέθηκε και αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναι…

Κάπου στα βάθη του χρόνου, η Εύα και ο Αδάμ ξύπνησαν και αντιλήφθηκαν τους κραδασμους της Αλλαγής. Είχε έρθει η ώρα. Η ώρα να επαναπροσδιορίσουν τον παράδεισο.
Τον κατοίκησαν εκ νέου με όλα τα αντίθετα του κόσμου σε αρμονική συνύπαρξη… Μαζί. Το αγαπημένο τους φρούτο ήταν το μήλο. Και δεν φοβήθηκαν ποτέ ούτε φίδι, ούτε Θεό. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα απαγορευμένο. Όλα ήταν πλέον Ένα. Ένα πανέμορφο αγκαλιασμένο Ναι και Όχι.
Γιατί τελικά αυτά τα δυο ΜΟΝΟ στον παράδεισο χωρούν ΜΑΖΙ…!