Δεν υπάρχει πιο βαθιά συγκινητική λέξη από τη λέξη «ευχαριστώ».
Δεν είναι λέξη «καναπεδατη». Δεν δηλώνει ευγένεια. Δεν δηλώνει καλές σπουδές. Ούτε καν καλή καταγωγή.
Βασικά δεν δηλώνει τίποτα. Γιατί το ευχαριστώ είναι αυθόρμητη ψυχική κίνηση. Το ευχαριστώ είναι λεκτικό χάδι. Χαϊδεύει. Δεν προσδιορίζει την ευγένεια αυτού που το λέει. Προσφέρει. Και σε αυτόν που το λέει και σε αυτόν που το ακούει. Όπου και να το πεις, όπου και να το ακούσεις, προσφέρει. Χαϊδεύει. Αμφίδρομα χαϊδεύει. Και ειδικά στον δρόμο! Εκεί και αν χαϊδεύει! Γιατί εκεί είναι στην πρωτόλεια μορφή του! Σκονισμένο, προσανατολισμένο, ανιδιοτελές και απρόσμενο!Οταν ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου σου στα φανάρια για να πάρεις ένα φυλλάδιο από έναν ιδρωμένο άνθρωπο και εκείνος σου λέει «ευχαριστώ».
Όταν σταματάς το αυτοκίνητο για να περάσει ένας πεζός και σου λέει γνέφοντας «ευχαριστώ» ενώ διασχίζει τον δρόμο τρέχοντας για να μην σε καθυστερήσει.
Όταν αφήνεις κάποιον να μπει στη λωρίδα σου και σου λέει «ευχαριστώ» σηκώνοντας το χέρι του.
Όταν σταματάς για να βοηθήσεις κάποιον που ψάχνει μια διεύθυνση και σε χιλιοευχαριστει.
Όταν αγοράζεις την εστία από έναν πλανόδιο πωλητή και σου χαμογελάει με ένα γλυκό του κουταλιού «ευχαριστώ»!
Και αλλα πολλά πολλά πολλά..Δεν ξερω… αυτά τα ευχαριστώ του δρόμου, αυτά τα άξαφνα, απρόσμενα, άγνωστα, στολισμένα δευτερόλεπτα που ξεκουράζουν την ψυχή σου, πολύ τα αγαπώ! Μου φτιάχνουν όλη την ημέρα και με κάνουν να νιώθω περισσότερο συνδεδεμένη με τον αυθεντικό μου εαυτό που τον έχω τόσο ανάγκη όσο μεγαλώνω.
Φαντάζομαι ότι αυτά τα ευχαριστώ του δρόμου ειναι πολύχρωμες κορδέλες που στροβιλίζονται και χορεύουν ανέμελα ανάμεσα μας μια όποια Δευτέρα. Και εσυ τα βλέπεις και ξέρεις ότι είναι λεκτικά χάδια που έχουν ειπωθεί τριγύρω σου και η Δευτέρα αλλάζει χρωμα! Τόσο αλλάζει που ξαφνικά οι πολυχρωμες κορδελες γίνονται το μοσχομυριστό τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα που ήρθε στη Γη απο τον μακρινό πλανήτη του για να στολίσει τις ζωές μας! Γινονται το μαγικό γοβάκι της Σταχτοπούτας που ταιριάζει σε όλους και μας οδηγει στο παλάτι της ψυχής μας! Γίνονται το λυχνάρι του Αλαντιν που μας επιβάλει να κάνουμε όσες ευχές θελουμε!
Αυτα τα μαγικά ευχαριστώ του δρόμου! Αυτα τα αιφνίδια χάδια που παίρνουμε αψήφιστα γιατί μας είπαν οτι υπάρχει η έννοια της «ευγένειας». Μιας ευγενειας διαστρεβλωμένης που κάλυψε το χάδι του ευχαριστώ, ονομάζοντας το αυτό το ανούσιο, στείρο και υπερφορτωμένο «καλοί τρόποι». Μιας ευγενειας που μας ψυχαναγκαζει, που μας βάζει στον αυτόματο πιλότο οποτε δεν παρατηρεί τι γίνεται γύρω της και που μας κάνει τελικά επιφυλακτικούς, αφήνοντας μας εγωκεντρικούς, και μόνους. Που σκοτώνει το αυθόρμητο και το αθώο. Που το κάνει διάγνωση και αναξιοπρέπεια. Ολόκληρα εγκλήματα βασισμένα σε «καλούς τρόπους»…
Καλοί γάμοι, καλά πακέτα, καλά λεφτά, καλή οικογένεια, καλή μάνα, καλα συναισθήματα, καλός γαμπρός, καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός μαλακας… ενταξει, αυτό το τελευταίο ήταν σωστό. Ίσως το μόνο σωστό που συνοδεύει το ανούσια υπερφορτωμένο επίθετο καλός/καλή/καλό. Το αποκορύφωμα βέβαια της ηλιθιας κοινωνικοποιησης μας είναι η ευχή «καλό παράδεισο» για τους εκλειποντες…Οι τρόποι είναι πολύχρωμοι! Δεν είναι καλοί ή κακοί! Οι τρόποι είναι πολύχρωμοι, και το ευχαριστώ δεν είναι τρόπος. Είναι χάδι. Και το χάδι δεν μπορείς να το επιβάλεις ούτε να απαιτήσεις! Αλλά μπορείς να το αναγνωρισεις και να το επιτρέψεις! Μπορείς να το δεχτείς και να το αφήσεις να σε πάει στην πεποίθηση ότι η ζωή ίσως τελικα να είναι και πολύ όμορφη! Και ότι εσυ μπορεις να αγγίζεις και να αγγιζεσαι! Ο ψυχαναγκασμός της ευγένειας μας έκανε αγενείς, περιορισμένους και ασυνδετους με τους αλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μας έκανε να μην βλέπουμε το αυθόρμητο, το άγνωστο, το αυθεντικό και το τρυφερό!
Τα μαγικά ευχαριστώ του δρόμου περιμένουν να σε αιφνιδιάσουν ευχάριστα στην επόμενη γωνία ως σινιάλο ανθρωπιάς, για να χαϊδέψουν τους χρόνια παγ(ι)ωμενους καλούς σου τρόπους, για να τους μεταμορφώσουν σε δικούς σου, αυθεντικούς σου τρόπους, πέρα από το βασανιστικο δίπολο του καλου και του κακού, σε μια ζωή που ακόμα και αν πονάει… μπορεί να ανακουφιστεί!