Η Ελλαδα ειναι μεσα μας… Πηγή του πάθους και της έμπνευσης… Μάνα γόνιμη που δεν χορταίνεις να την λατρεύεις … Που σου μαθαίνει τον βαθύ πόνο και μετα στον απαλύνει ψιθυριζοντας σου ιστορίες με Μινώταυρους, και Λερναίες Υδρες. Πιστεύει σε 12 και Εναν Θεούς και σε κανέναν ταυτοχρονα. Ξεπλενει όλες της τις Αμαρτίες δημιουργώντας κι άλλες…με τον γοητευτικα χαοτικό εραστή της…το βαθύ γαλάζιο…και στην αγκαλιά του αφήνεται και χάνεται … Για να ξαναβρεθεί στο Ζωοδόχο Φως που δεν την αφησε ποτε…

Να χαιρόμαστε τη χώρα μας!

Βλέπεις φωτογραφίες με χαμόγελα σου γενναιόδωρα… Και Θυμάσαι τα όμορφα που έχεις ζήσει… και λες… “εχω και τα καλα μου τελικά ρε παιδί μου… απ´οτι βλέπω και απ´οτι θυμάμαι…” (Και ας ήταν προχθές. Κάποιες μέρες σου φαίνεται σαν να ήταν ποτέ!)

Εγώ σήμερα κοίταξα στον καθρέφτη μου και είδα όλες τις ευτυχισμένες στιγμές στο καθόλου περιποιημένο μαλλί μου, στο κουρασμένο πρόσωπο μου, στα άσχετα ρούχα που φοράω, και στο άνω κάτω σπίτι μου.. που, στο κατω κάτω της γραφής, έχουν ανάγκη να γίνουν και αυτά ανάμνηση! Έχουμε αναφαίρετο δικαίωμα στο ντεκαντανς και στη θλίψη και στην απαισιοτητα και στη βρώμα και στην ασχήμια και σε όλα τα μη ανεβασημα στο fb ντοκουμέντα που παραπέμπουν σε κατάρρευση.

Αυτό που όλοι οι τρομοκράτες, οι δολοφόνοι, και οι τρελοί πιλότοι που ρίχνουν αεροπλάνα στις Άλπεις, ηταν πάντα σύμφωνα με τους γείτονες τους “πολυ καλα και ήσυχα, φιλικά παιδιά” μέχρι να γίνουν μια και καλή πολυ κακά.. Ζω για τη στιγμή που θα βγει ένας Γειτονας μια φορά και θα πει “ηταν ένας κωλανθρωπος και ένας τεράστιος αλήτης  πάντα!” …

…Γιατι τελικα, το θέμα σε αυτη τη ζωή ειναι να ΘΕΛΕΙΣ και ετσι να εχεις να πεις μια ωραια ιστορία, για εσενα και για τους (καθρέφτες) έξω απο εσενα…

Διαφορετικό καλοκαίρι φέτος, πρωτόγνωρο, αλλά και γλυκό μέσα στην ιδιομορφία του! Γιατί αυτή η δυνατή σύνδεση με όλα όσα μετράνε και με όλους τους ανθρώπους της καρδιας, είναι απόδειξη ότι τα προηγούμενα καλοκαίρια και στη ζωή μέχρι τώρα δηλαδή, τελικά ΙΣΩΣ ΚΑΤΙ να κάναμε καλά όλοι…Για να εχουμε ΤΟΣΟ ουσιαστικές αγκαλιές και τετοιες δυνατές συνδέσεις τώρα, που… “το πάρτυ” έχει διακοπεί για λιγο λόγω βροχόπτωσης…!

«Τα μεγαλα παιδια» φαμελος
Άκουσα αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο σήμερα για πρώτη φορά.. και σκέφτηκα την γενιά μας. Αυτη των σαραντάρηδων.. Και σκέφτηκα τους φίλους μου… τις ευαισθησίες τους, τις προσπάθειες τους, την έκδηλα ενήλικη παιδικότητα τους, τους φόβους τους, τα μάτια τους που αγωνιούν για το πως θα μας βρει το μέλλον… Έκανα αυτόματο φλασμπακ στα 40 των γονιών μας… πεισματικά ενήλικοι, απασχολημένοι, αποφασιστικοί, σκληροί, ατρόμητοι, Μεγάλοι…
Τι αντίθεση θεσης σχεδόν μόλις 20 χρόνια μετά!
..ίσως μας άφησαν κληρονομιά την ευαλωτοτητα που δεν κατάφεραν, δεν πρόλαβαν ή που δεν επέτρεπαν οι συνθήκες τους για να βιώσουν… δεν ξέρω… Πάντως η γενιά μας είναι τρυφερή. Και αυτό το αγαπώ.

Όλο το μισό χειμώνα μέχρι άνοιξη (μέσα Φεβρουαρίου εως Ιούνιο) πας εντατικα γυμναστήριο. Αυτη είναι η λεγόμενη σεζόν: “Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας”. Κανεις εντυπωσιακό ντεμπούτο στην παραλία για μια εβδομάδα, και μετά ξεκινάει η επόμενη σεζόν, η λεγόμενη: “και πινω μπυρες”. Γυρνας τον Σεπτέμβριο διπλος και ξεκινάει η προτελευταία σεζόν, η λεγόμενη: “Κοιτα Μιχάλη μου το χαλι μου”. Τρως κιαλλο μέχρι 31 Ιανουαρίου για να ξεχάσεις, και 1 Ιανουαρίου ξεκινάει η τελευταία σεζόν, η γνωστή ως: “τραβάω λοιπόν σ´ολα μια κόκκινη γραμμή!”. Μέσα Φεβρουαρίου ολοκληρώνεται επιτυχως το τράβηγμα της γραμμης και πάμε πάλι απ´την επίπονη αρχή. Ματαιοτης ματαιοτήτων….

Ο σωστός καιρός έκανε την καλή διάθεση ή η καλή διάθεση έκανε τον καιρό “σωστό”…?

…Τελικά όλα καταλήγουν στην εξής προσωπική επιλογή:

Ή είσαι φαν της κότας, ή του αυγού.-

Εγώ παιδιά δεν έχω. Πίστευα πάντα ότι το παιδί είναι προτεραιότητα της αγαπης του ζευγαριού και όχι “προνόμιο” της γυναικείας ανάγκης για μητρότητα. Μου φαινόταν και μου φαίνεται σκληρό αυτό το ένστικτο από μόνο του χωρίς να είναι ενταγμένο σε ένα αρχικό πλαίσιο αγαπης δυο συντρόφων και μιας φυσικής εξέλιξης που να το κάνει ανάγκη και επιλογή μαζί.
Για οποιο λόγο, οι επιλογές συντρόφων για πολλούς από εμάς δεν αποτέλεσαν ή δεν αποτελούν πάντα ένα τέτοιο πλαίσιο. Αν και αυτό δεν το θεωρώ “λάθος” ή “σωστό” στις μέρες μας, η μέρα της μητέρας με βρίσκει στα 43 μου να λυπάμαι πολύ που δεν έχω ζήσει αυτή την Αγια εμπειρία της μητρότητας!
Και αυτή την αίσθηση της συγκεκριμένης και πολύ ιδιαίτερης “απώλειας” για εμένα, την κάνει πιο έντονη το εξής: Το ότι έχω μια μάνα που μου ΕΔΕΙΞΕ γενναιόδωρα την μεγαλοσύνη της μητρότητας! Που με τα λάθη, τις ατέλειες και τις ανεξαντλητες προσπάθειες της, με έκανε να καταλάβω ακόμα πιο βαθειά την τεράστια αγάπη και αφοσίωση της, που από την ένταση πολλές φορές σκόνταφτε αλλά που μέχρι τώρα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ!
Και έτσι, θέλω να πιστεύω ότι έχω μάθει Κιεγω να φροντίζω. Τα σκυλάκια μου σαν να είναι παιδιά, τα λουλούδια μου, τις φιλίες μου, τους θεραπευόμενους μου… Γιατί την φροντίδα που πήραμε από τη πηγή της ζωής-από τη μάνα μας- πρέπει να την δώσουμε απλόχειρα σε κάποιον άλλο, ακόμα και αν δεν έχουμε παιδιά. Μονο έτσι την τιμούμε. Όταν την προσφέρουμε σε αλλους με όλη μας την καρδιά.
Εύχομαι σε όλες τις μανούλες να είναι ΓΕΡΕΣ και να μην φοβούνται να κάνουν λάθη! Ο ρόλος τους είναι ιερός και ως τετοιος συγχωρεί τα ανθρώπινα λάθη!
Όσο για εμάς που ακόμα δεν μας έδωσε ο Θεός αυτή την μεγαλειώδη χαρά, εύχομαι να βιώνουμε στιγμές μητρότητας μέσω της ανιδιοτελούς αγαπης με πραξεις προς τους συνανθρώπους μας! Και όσες από εμάς θελουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να έρθει η ώρα η σωστή, η ΜΗ βεβιασμένη από άγχος και “πρέπει”, και να γίνει πραγματικότητα!

Τα πετυχημένα τραπέζια καταλήγουν σε λερωμένα τραπεζομάντηλα…όπως τα πετυχημένα κρεβάτια καταλήγουν σε λερωμένα σεντόνια.. δηλαδή: Πίσω από μια επιτυχία υπάρχει μια βρωμια.-

Και να θυμόμαστε ε; Τα δώρα που περιμένουμε έρχονται παραδοσιακά από την σκοτεινή, βρώμικη καμιναδα… πάντα.
Εύχομαι να έχουμε χρόνια συμφιλιωμένα με τα σκοτάδια μας, ετσι ώστε να χωραει πάντα ο μαγικός, χοντρούλης τύπος με τα κόκκινα, για να μας φέρνει από εκεί τα δώρα ζωής που περιμένουμε…

Το υπονοούμενο που ακούω χρονια για τη γιορτη μου ειναι οτι σημερα γιορτάζουν οι..παρθένες. Εγω εχω να πω το εξής:
Ο μη αειπάρθενος πρώτος τον λίθον βαλέτω!
Διότι αν στην ζωή μας δεν έχουμε να γιορτάσουμε παρθένες περιοχές μυαλού και ψυχης… τοτε μάλλον έχουμε γινει σοφοί με πορτοκαλί ρόμπα καπου στα Ιμαλάια και ιπτάμεθα οκλαδόν 1 μετρο απο το έδαφος …
Οπότε! Ευχαριστω ΟΛΟΥΣ ΜΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ για τις γλυκιες σας ευχές και σας υπόσχομαι οτι κάθε 21 Νοεμβρίου, θα γιορτάζω τις παρθένες κορυφές, τα ανέγγιχτα χαοτικά δαση και τους ανεξερεύνητους βυθούς της ζωής μου με σκοπό να ανακαλύψω όσα πιο πολλα μπορω!!! Και εύχομαι να συναντιόμαστε παντα με υγεια και αγάπη και να μοιραζομαστε εικόνες, μουσικές, λέξεις, απο αυτα τα ζωογόνα παρθενικά μας ταξίδια!!!

 …Οχι στον ιδρώτα της ταλαιπωρίας!
Ναι στον ιδρώτα του Καλοκαιριού, του Ερωτα και της Απόλαυσης!!!

Καλοκαιρινή Κακοποίηση αυτοκινήτου …
Τα θέμα με την καλοκαιρινή βρωμια ειναι οτι εχει συναισθηματική αξια! Συμβολίζει τη χαρά. Και ενω μεχρι καβούρια εχει μεσα το αμάξι, δεν το πλενεις. Προσαρμόζεσαι στον βιότοπο του αυτοκινήτου σου μεχρι να σου γράψουν, κατα τύχη, μια αισχρή βρισιά στα τζάμια.

Ετσι αποχαιρετώ τον μηνα που με γεννάει απο την αρχή κάθε χρονο… Σαγαπω Αύγουστε μου! Σαγαπω γιατι ειμαι Ελληνίδα και σε αποχαιρετώ με έντονο συναισθημα και σφίξιμο στην καρδιά, οπως αυτο που νιώθει κανεις στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου! Γιατι αρνούμαι να σε δω σαν έναν απλό μηνα…Γιατι εισαι εθνική εορτή ολόκληρος… Σαγαπω και σε εχω μεσα μου μεχρι να σε ξανασυναντήσω έξω μου! Εις το επανιδείν αγαπημένε μου….

Είναι ωραία όταν δεν έχεις να πεις τίποτα βαρύγδουπο-γιατί το μυαλό είναι σε summer mode και φοράει ένα δροσερό, παρδαλό και καθόλου στυλατο βρακοσορτς.
Είναι ωραία όταν ακούς μουσική και απλά χαίρεσαι χωρίς ταυτόχρονα να θες να πιεις έναν Χ αριθμό ουίσκι λόγω φαντασμάτων…
Είναι ωραία όταν δε σε νοιάζει αν πάχυνες…ή αν αδυνάτισες-γιατί βαριέσαι να κοιτιέσαι επικριτικά στον καθρέφτη καλοκαιριάτικα…
Ειναι ωραία όταν οι εμμονές στέλνονται ευγενικά σε τόπο χλοερό για να αναπαυθούν, γιατι μπορείς πια να Απολαμβάνεις τη ζωη χωρις τη βοήθεια τους …
Είναι ωραία όταν ξαφνικά απέχεις από hard core πεποιθήσεις όπως: “οι σχέσεις είναι φρίκη στις μέρες μας”, “δεν υπάρχουν άντρες”, “η ρακή παχαίνει” κλπ, κλπ
Και στο κάτω, κάτω… είναι ωραία να βγάζεις απο πάνω σου τον (κάθε) “κορσέ” και να ΠΑΤΑΣ. Ξυπόλυτος… Ανάλαφρος… Απενοχοποιημένος… Ανοιχτός… Καρακατακαλοκαιρινος!
Είναι πιο σέξυ έτσι η ζωή…νομίζω. 

Αυτο πάντως που παχαινουμε με τα ωραία πραγματα, πρέπει να ειναι μερος των συνεπειών του Προπατορικού Αμαρτήματος… Πολυ τιμωρητικό… Παρα πολυ! Δεν αντέχεται!

Μήλο ήθελες; Τρώγε τωρα μήλο για παντα.

Το να τρώει κάποιος μόνος σε ένα γεμάτο εστιατόριο, να μην ασχολείται με το κινητό, να μην διαβάζει… Απλά να τρώει αργά. Και να κοιτάει σκεπτόμενος απο το παράθυρο … Ειναι μια στιγμή πολυ προσωπική, ιδιαιτέρως ευάλωτη και εκτεθειμένη, ισως πιο πολυ και απο το να δάκρυζε…
Γιαυτο στα τρένα, στα λεωφορεία, οταν περιμένουμε κάποιον και γενικά οταν βρισκόμαστε σε κοινή θέα, αυτοαπασχολούμαστε με κατι έξω απο μας…. Ειναι ΤΟΣΟ οικείο, προκλητικό, απροστάτευτο και ανθρώπινο… το -γυμνό απο εξωτερικά ερεθίσματα- βλέμμα στο “κενό”..

Σήμερα άκουσα μια πολυ ενδιαφέρουσα θεωρία ως προς το γιατι ειναι ενοχοποιημένο το σεξ…

Εξαιτίας του φαγητού…
Μάλιστα. Διότι λεει, χιλιάδες χρονια πριν που οι φυλές ταξίδευαν, έκαναν ερωτα ελεύθερα, αποκτούσαν παιδια και όσο πιο πολυάριθμη γινόταν η φυλή τόσο περισσότερες πιθανότητες υπήρχαν να εξαφανιστεί. Τα μέλη της φίλονικούσαν μεταξύ τους για την τροφή και επιζουσαν μονο οι δυνατοί αλλα… αυτοί ηταν μονο άντρες, διότι στην πείνα τους απάνω σκότωναν τα παιδια και τις γυναίκες που ηταν πιο αδύναμοι….Οποτε δεν μπορούσαν να διαιωνίσουν το είδος…
Ετσι κάποιος επινόησε την ιστορία οτι οι θεοί απαγόρευαν στους άντρες να κάνουν ερωτα με όλες τις γυναίκες, παρα με μια το πολυ δυο. Το πίστεψαν όλοι γιατι μαλλον αυτός που μιλούσε εξ´ ονόματος των θεών θα είχε κάπως διαφορετική συμπεριφορά, μια παραμόρφωση, κάτι τέλος πάντων, που τον έκανε να ξεχωρίζει απο τους άλλους και ετσι, σύμφωνα με αυτη τη θεωρία, εμφανίστηκαν και οι πρώτοι ηγέτες. Με αυτόν τον τροπο οι φυλές γινόντουσαν πιο δυνατές.
Λεει λοιπον αυτη η θεωρία οτι αυτο που δίνει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση σε μια γυναικα στο γάμο δεν ειναι το σεξ… αλλα το να βλέπει έναν άντρα να τρώει… Αυτη, στα νεότερα χρονια, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, ειναι η στιγμή της δόξας μιας γυναίκας αφού αντιμετωπίζει επιτυχώς την πείνα…ως απειλή εξαφάνισης του είδους και εξασφαλίζει την επιβίωση (πάνω απ´ολα τη δική της!)…..

I say…..good point!

Θυμάστε που ζούσαμε σε έναν πλανήτη χωρίς τον φόβο του AIDS, της τρομοκρατίας, με οικονομική σταθερότητα, που “τα είχαμε” χωρίς καμία αμφιβολία μετά απο ένα “μπλουζ”, που τα παιδιά δεν σκοτωναν αλλα παιδιά στα σχολεία, που οι Μουσουλμάνοι ηταν απλά μια θρησκεία και οχι φόβος, που η Σμύρνη ηταν η τελευταία ανάμνηση προσφυγιάς, που υπήρχε φθινόπωρο και Άνοιξη και οχι μόνο πολυ ζέστη και ξαφνικό κρύο, που τρώγαμε μια φρατζόλα ψωμί χωρίς να παχαινουμε, που δεν αγοράζαμε το νερό, που δεν μας έγδυναν στα check in των αεροδρομίων, που ειχαμε δουλειά, που οι γονείς μας έμεναν παντρεμένοι για πάντα, που κάναμε παιδιά εύκολα χωρίς εξωσωματικές, που το Παρισι ηταν η πιο ρομαντική πόλη του κόσμου….
Λες και η σταθερότητα ηταν δεδομένη…
Σαν να μην πέρασε μια μέρα…. Και όμως……πέρασε πλανητικος Οδοστρωτήρας…
Επειδή έτυχε και έζησα απο κοντά την τραγική ημέρα που έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι και την περίοδο που ακολούθησε, δεν γράφω για να περιγράψω τον τρόμο που αναμφισβήτητα ακολουθούσε όλους μας για πολύ καιρό… Εμείς τουλάχιστον δεν είμασταν Μουσουλμάνοι.. Δεν εννοώ μουσουλμάνοι αιμοσταγείς και φανατισμένοι .. Μιλάω για την πλειονότητα … Ειρηνικοί μετανάστες Μουσουλμάνοι …με αγάπη στην καρδιά τους για τον Θεό, την οικογένεια τους, με τις νόμιμες δουλειές τους, τις συνήθειες τους και τα ιδιαίτερα ρούχα τους..και το σκούρο χρωμα τους… Που πήγαν σε μια ξένη “πολιτισμένη” χώρα για ένα καλύτερο μέλλον και κόπιασαν για να χτίσουν απο την αρχή τις ζωές τους χωρίς να ενοχλήσουν ή να βλάψουν ποτε κανέναν! Φανταστείτε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτούς που διαπράττουν τέτοια εγκλήματα… Άνθρωποι της κουλτούρας τους, με φαινομενικά ίδια πιστεύω με αυτούς εκτός της βίας… Και όλοι ξαφνικά γίνονται ένα… Μουσουλμάνος, στα τραυματισμένα μυαλά των πολιτών, ισούται με τρομοκράτης… Δεν θα ξεχάσω τον φόβο στα πρόσωπα των ανθρώπων στο μετρό της Νέας Υόρκης, ή σε κάποια πτήση, οταν έμπαινε ένας άντρας που ΕΜΟΙΑΖΕ με Μουσουλμάνος και κρατούσε και σακίδιο… Ήθελες να μη φοβόσουν αλλά δεν το ελεγχες…Και αυτό απο μόνο του ειναι τραγικό για σένα που φοβάσαι και ντρέπεσαι για αυτό που νιώθεις, γιατί δεν είσαι ρατσιστής, και για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ειναι Μουσουλμάνοι αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δολοφόνοι…

Τελικά η διαδικασία, η ποιότητα και η αίσθηση του ταξιδιού αλλάζουν αν ο ταξιδιώτης έχει κάποιον που τον αποχαιρετά από εκεί που φεύγει και κάποιον που τον περιμένει εκεί που θα φτάσει;
…σε σχέση με τον ταξιδιώτη που δεν έχει κανέναν να τον αποχαιρετά και κανέναν να τον περιμένει…;
Δηλαδή αυτός ο Οδυσσεας θα τα έκανε όλα αυτά αν δεν τον είχαν ξεπροβοδίσει και δεν τον περίμεναν…; Η θα έκανε πιο πολλα..;

Ζήτω οι σκιές που μας πανε παρακατω! Ζήτω και οι άλλοι που γινονται ο ηλιος μας και αναγκάζουν τις σκιές μας να βγουν απο εκει που τις κρύβουμε…

Είμαστε το έθνος της υβριστικής οικειοποίησης… Ολοι φερόμαστε ο ενας στον αλλον σαν να ειμαστε ενα αγαπητομισητό σοι (ασφυκτικά συμβιωτικο) που ξερουμε τα άπλυτα ο ενας του αλλου…. Ε ας το πάρουμε λιγο αλλιως πια!!! Ας ενώσουμε ελευθερα τα τοσο έντονα -και ναι-ατελή ελληνικα και τοσο αναγνωρίσιμα βλέμματα μας προς μια συνταγματικότητα που εχει κοινές ρίζες στον σεβασμο, την ελευθερία του θελω και τη συμφιλίωση! Ζούμε αρκετή βία απο ολο αυτο!Δεν αντέχεται κιαλλη !

Λοιπόν. Ειναι πολυ απλό. Όταν τα παιδιά ειναι σε μια ηλικία που η κριτική τους ικανότητα ειναι ακόμα ανύπαρκτη και παίρνουν τα πάντα ως δεδομένα και αληθινά, καλό θα ήταν οι γονείς και οι δάσκαλοι να μη τους λένε περιοριστικές μαλακιες για την “πραγματικότητα”! Διότι αυτοί οι τοίχοι αργότερα πέφτουν με παρά παρά πολυ πόνο! Εάν πέσουν! Καλημέρα.

Τελικα ενα ειναι το απόφθεγμα…. “Ε…και;”

Εχω βαρεθεί να ακουω στον 21 αιώνα ανθρωπους να χαρακτηρίζουν το διαζυγιο “αποτυχία”…! Άρα ειμαστε μια αποτυχημένη γενιά αφου οι μισοί ειναι διαζευγμένοι και απο αυτούς που δεν ειναι, το 30% δεν περναει καθολου καλα στην “επιτυχια” του να μένεις παντρεμενος όντας δυστυχισμένος. Κάποιοι κύκλοι κλίνουν, κάποιοι άλλοι επαναπροσδιορίζονται και πανε παρακατω. Η λεξη “αποτυχία” ειναι πολυ περιορισμένη, μονοδιάστατη και μικρή για να χαρακτηρίσει το μυστήριο των ανθρωπίνων σχέσεων, το αποτέλεσμα και την (αλληλ)επίδραση τους…

Ειναι πολυ ενδιαφερον να παρατηρεί κανεις πως εμεις οι ανθρωποι εστιάζουμε σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλων ανθρώπων και το πιο ενδιαφερον ειναι που πιστεύουμε οτι αυτη η εστίαση δεν εχει να κανει τιποτα με εμας τους ίδιους….#darkages

Λεγαμε σημερα λοιπον οτι οι γονείς στην Ελλάδα λενε “περασαΜΕ στο πανεπιστήμιο” αλλα… “ΕμειΝΕ στην ιδια τάξη”….. Selective υποστήριξη!

Οταν ξεκινάει η εβδομαδα με την ερώτηση στη φίλη σου: “δηλαδη ρε συ τωρα εισαι σε σχεση;;!” Και εκεινη απαντάει: “Οχι. Σε υπόσχεση”… ε..τοτε ξερεις σιγουρα οτι ήρθε το καλοκαίρι ΚΑΙ σε κάποιες ζωές! Τι ωραια!!!

Στο ρόλο της θάλασσας: η μουσικη.

Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη…αλλα οι εμπειρίες (οταν τις αξιολογεις) φέρνουν το καλοκαίρι μεσα στο καταχείμωνο!

Η ζωή είναι σαν την Νέα Υόρκη…γεμάτη ταξί έτοιμα να σε πάνε σε κάποιον προορισμό! Σε ποιό ταξί θα πέσεις μπορεί να είναι και τυχαίο…αλλά το ότι σήκωσες το χέρι σου για να σταματήσει… σημαίνει ο,τι αποφάσισες να αφεθείς να σε πάνε, μπήκες, ένιωσες άνετα ή φοβήθηκες με το οδήγημά του, δέχτηκες να πληρώσεις το αντίτιμο στο τέλος, άφησες tip ανάλογα με την συμπεριφορά του ταξιτζή… Και όλα αυτά γιατί επιτέλους πήρες την απόφαση να φτάσεις σε έναν προορισμό. Γρηγορότερα απ’ότι θα έφτανες αν πήγαινες μόνος σου με τα πόδια…

Σήμερα θα ήθελα να ήμουν μουτσος στο Enterprise ( του star trek). Εκεί οταν νιώθεις εξωγήινος δεν είσαι μειονότητα

Για μένα ειναι ΣΚ όλο τον Αύγουστο. Ποια Δευτέρα αύριο…..και ποιο αύριο…; Ολος ο Αύγουστος ειναι ενα σήμερα!

Είναι ωραία όταν δεν έχεις να πεις τίποτα βαρύγδουπο-γιατί το μυαλό είναι σε summer mode και φοράει ένα παρδαλό βρακοσορτς.
Είναι ωραία όταν ακούς μουσική και απλά χαίρεσαι χωρίς ταυτόχρονα να θες να πιεις και ένα Χ αριθμό ουίσκι λόγω φαντασμάτων…
Είναι ωραία όταν δε σε νοιάζει αν πάχυνες…ή αν αδυνάτισες-γιατί βαριέσαι να κοιτιέσαι επικριτικά στον καθρέφτη καλοκαιριάτικα…
Είναι ωραία όταν ξαφνικά απέχεις από hard core πεποιθήσεις όπως: “οι σχέσεις είναι φρίκη στις μέρες μας”, “δεν υπάρχουν άντρες”, “η ρακή παχαίνει” κλπ, κλπ
Και στο κάτω, κάτω… είναι ωραία να βγάζεις τον “κορσέ”.. Είναι πιο σέξυ έτσι η ζωή…νομίζω. (Αν δεν είναι έτσι μη μου πείτε τίποτα! Αφήστε με στην κοσμάρα μου!)

Αυτή η λέξη…”θαμώνας” έχει μεγάλη συναισθηματική αξία… Και όταν απευθύνεται σε μέρος ΚΑΙ οταν απευθυνεται σε άνθρωπο… Για φαντασου… “Εγινα θαμώνας σου …”

Ενώ στα περισσοτερα πράγματα όσο πιο πολλά γνωρίζουμε γιαυτα τόσο πιο έντονο θαυμασμό νιώθουμε για τη λειτουργία τους, στο θέμα γυναίκα ισχύει το αντίθετο. Απο τότε που οι άντρες έμαθαν να αναγνωριζουν το γαλλικό Μανικιουρ (και αλλα συναφή) οι γυναίκες έχασαν το μαγικό φιλτρο. Τι ωραίο εκείνο το ακαθοριστο “τι όμορφη που είσαι σήμερα!” με το γοητευμενο αντρικο βλέμμα που θαυμάζει και έψαχνε κάθε μέρος του γυναικείου σώματος για να βρει τι, τι, ΤΙ τον τρελαίνει …και ταυτοχρονα χανόταν όλο και πιο πολυ στη μαγεία της… Αντί του “ομορφη εισαι σημερα. Η χαλκινη ανταυγια σου παει καλύτερα απο την σαντρε!”… (“Ρε μωρό”. Αυτό παει σετ.)

Nothing is at is seems…but everything is exactly as it feels…

Το πρόβλημα τελικά με τις Ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες είναι ότι λειτουργούν ως κλασική δυσλειτουργική loving family… Αυτή η οικειοποίηση, ο ενικός, το “μη μου βγάζεις γλώσσα εμένα” βλέμμα που μοιάζει με αυτό του “θα φας ανάποδη”… Εμένα μου ρχετε όταν είμαι εκεί μέσα να τους φωνάζω όλους θείο…

Έχω φτάσει να πιστεύω με απόλυτη σιγουριά πλέον, αλλά χωρίς να μπορώ να το υποστηρίξω επιστημονικώς, ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες σύμφωνα με τη βάρδια που έχουν διαλέξει να κάνουν σε αυτή τη ζωή. Είναι οι Νυχτάνθρωποι και οι Μεράνθρωποι. Και οι δύο είναι πολύ άκτιβ στο ωράριο λειτουργίας τους και είναι όλα μια χαρά. Το πρόβλημα είναι ο,τι όταν μπλέκουν αυτοί οι δύο ερωτικώς, η μέση λύση είναι να καταλήξουν να γίνουν Απογευματάνθρωποι. Και τώρα πεσμου εσύ τι να κάνεις το απόγευμα… Ένα σινεμά και αυτό για να δεις παιδικό… Μετά το ονόμασαν ρουτίνα. Άνοιξε τις δημόσιες υπηρεσίες και τα πατσατζίδικα το απόγευμα και θα δεις πόσο θα μειωθεί το ποσοστό διαζυγίων… Αλλά που είναι το κράτος…

Μιλώντας από μια σχετικά νηφάλια συναισθηματική κατάσταση… νομίζω ο,τι όταν είσαι συναισθηματικά ήρεμος κάποια τραγούδια δεν ακούγονται το ίδιο… Είναι σα να βγαίνεις και να πίνεις σόδα.

Ο έρωτας ίσως να είναι η ελπίδα της ένωσης με τον πιο ικανό θηριοδαμαστη….

Ένα ταξίδι… στο καινούργιο, που δεν ξέρω τίποτα, που θυμάμαι γλυκά τι άφησα πίσω και μετά ξεχνώ, σε απόλυτα φυσιολογική ακολουθία, τίποτα βεβιασμένο…γιατί το Τώρα θέλει χώρο.

Αυτός ο καημένος ο Σεπτέμβριος αντιμετωπίζεται σαν ληγμένος Αύγουστος… ή σαν τον συμπαθητικό νυν που όμως ήρθε αμέσως μετά από ένα Θεό πρώην που ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει…

…Το θέμα τελικά ήταν ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΥ-ΡΝΑ-ΡΙΑ και όχι ο γάμος. Απλά τα κράταγαν για την elite (δωδεκάθεο κλπ κλπ). ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΙΑ! ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Τελικά αυτο που λέμε “πείρα”, και που ακούγεται σαν “πήρα”=έλαβα και όχι σαν “πυρά”=καηκα, έχει να κάνει με την έμπρακτη γνώση ο,τι ΌΛΑ και ΌΛΟΙ (eventually) αλλάζουν μορφή.

Όσοι είχαμε πατέρα ναυτικό έχουμε ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα. Γιατί μέσα της τον βλέπουμε… τον βλέπουμε να φεύγει, να χαιρετάει, να νιώθει μόνος, να κλαίει, να παγώνει, να γράφει, να ονειρεύεται, να τραγουδάει, να μη λέει τίποτα…να έρχεται. Αγαπώ τη θάλασσα, γιατί έχει ακόμα μέσα της ένα κομμάτι από τον πατέρα μου και ας γύρισε..έχει την “αποθυμιά”…

Να μιλας για ενα περιστατικο της ζωης σου προσδιοριζοντας το χρονικα στο πενταγραμμο της εποχης…”οταν ο Καζαντζιδης τραγουδαγε στην Τριανα του Χειλα” η “οταν ο Διονυσιου τραγουδουσε στο Καν Καν με τον Βοσκοπουλο” και “οταν ο Τσιτσανης επαιζε στο σφαιριστηριο στην Καισαριανη με την Μπελλου και τον Παπαιωαννου”… Τελικα η ζωη ειναι μια συμπτωση…

Ο χρόνος δεν είναι ποτέ χαμένος….για κάτι που σε κάνει να νιώθεις κερδισμένος μόνο και μόνο που το έζησες!

“Η Σοβαροφάνεια είναι φαινόμενο των υπανάπτυκτων χωρών, εκεί
όπου, μη ξέροντας τι σόι πράγμα είναι η παιδεία, την συγχέουν με
το βαρύγδουπο και το ακαδημαικό.
Μόνο το ταλέντο -το ταλέντο ζωής- αίρει την
σοβαροφάνεια. Ταλέντο , παιδικότητα, ελαφρότητα και αλητεία.
Πανε αγκαζέ και κολλητά”

Τελικά η θεση “απεναντι” ειναι τοσο σχετικη… Εγω είμαι απέναντι; ΕΣΥ είσαι!

Η μαγεία δεν είναι στα τοπία…είναι στην ψυχή της ματιας που κοιτάει.