Είσαι στη θάλασσα και σκέφτεσαι τα δικά σου ξαπλωμένος και περιτριγυρισμένος από τα ανάλογα παραλιακά αξεσουάρ σου που στοχευουν στην προστασία από το άγγιγμα κάθε ειδους φυσικης επαφης και ομορφιάς. Προστασία από τον ήλιο, τη θάλασσα, την άμμο, την αρμυρα και τους γύρω σου. Προστασία του δερματος, του μαλλιου και του μυαλού. (Λάδια, γυαλιά, κινητό, καπέλα, βιβλία κλπ) Πας λοιπόν στην παραλία και φοράς τον υψηλό δείκτη προστασίας σου σε όλα τα επίπεδα. Ο σωστός ενήλικας με στυλ και σεξ απίλ. Γυμνος, ξαπλωμένος σε κοινή θεά με τα καλοκαιρινά αποκαλυπτικά εσώρουχα, αλλά τόσο επανδρωμενος. Απομακρα λαδωμενος καταφερνεις επιτυχως να γλυστρας από το αλάτι και το φως της ζωής. Και εκεί που κάθεσαι ωριμος και ανεγγιχτος έρχεται ένα αναπάντεχο μωρό, περίπου 2 χρόνων, σταματάει μπροστά στην ξαπλώστρα σου και σε κοιτάει στα μάτια. Σε κοιτάει έντονα στα μάτια, διερευνητικά και ντροπαλά μαζί. Η παραβίαση της αγνότητας. Της αρχης. Του Καινούργιου. Αιφνιδιαζεσαι. Καλείσαι να υπερασπιστείς την «ενηλικοτητα» σου μιλώντας στο άγνωστο παιδί με αυτή την εγκάρδια αποξένωση ενος λαμποκοπωντος λαδωμένου έξτρα τερέστριαλ. Χαμογελάς στο παιδί ως αντανακλαστικό που δεν έχει κανένα νόημα, ενω αναρωτιέσαι που είναι η μαμά του (ή η μαμά σου) για να σε σώσει από την τεράστια στιγμή. Απρόσμενα φοβισμένος μην φανούν τα εσωτερικά αξεσουάρ της απόλυτης αδιαφορίας σου για τα όμορφα συναπαντήματα, αρχίζεις και λες στο βρέφος, που ξερεις ότι δεν κατέχει ακόμα το ελάττωμα της γλωσσας, ενηλικες ασυναρτησίες.
Είναι ότι πιο άβολο έχεις νιώσει. Μοιάζει με αίσθημα ντροπής. Μπροστά σε αυτό το έντονα αθώο και διαπεραστικό βλέμμα συνειδητοποιείς ξαφνικά το λίγο σου χωρίς τη βοήθεια της συχνα ανουσιας ενήλικης γλώσσας… Προσπαθεις να επικοινωνησεις με κλισέ βλακείες που λέμε οι «μεγάλοι» στα παιδιά και αυτό συνεχίζει να σε κοιτάει με τον ίδιο τρόπο που αναζητάει μια βαθειά επικοινωνία που …συνειδητοποιεις ότι ..δεν ξέρεις να κανεις! Νιωθεις εντελως εκτεθειμένος χωρίς την προστασία των απομακρων επικοινωνιακών λέξεων σου. Νιωθεις βλάκας!
Άξαφνα η εσωτερική πίεση που βιωνεις γίνεται η βοήθεια που ψάχνεις. Γίνεται κλειδί. Ένα κλειδί χρυσό που σου ανοίγει την πόρτα της μνημης… Νιωθεις να ανασύρεται από τα καταβαθα του προστατευμένου σου μυαλού από αντιηλιακα καπέλα ενηλίκων ρόλων, ενα κουβαδάκι. Το βλέπεις ξεκάθαρα. Είναι τιρκουάζ με κόκκινα ψαράκια. Χάνεσαι στην ανάμνηση και κολυμπάς με τα κόκκινα ψαράκια και μετά κυλιέσαι άσκοπα στην άμμο που γυαλίζει και καίει. Θέλεις να παίξεις!
Έχεις ξεχάσει να θέλεις να παίζεις! Έχεις ξεχάσει να θυμασαι ότι θέλεις να παίζεις!
Τι φτωχια μνήμη είναι αυτή που ξεχνάει κάτι τόσο σημαντικό! Το παιδί, σου χαμογελάει συνωμοτικά με ένα βλέμμα από τα παλιά.
Βγαζεις τα γυαλιά ηλίου, σηκωνεσαι από την τέλεια στρωμένη ξαπλώστρα, ζωγραφίζεις στην άμμο με το χέρι σου ένα χαμογελαστό ανθρωπάκι και ανταποδίδεις το συνωμοτικό βλέμμα. Το παιδάκι ξεκαρδίζεται. Ζεσταίνεται η καρδιά σου από την αυθεντικότητα του ήχου. Κοιτάς γύρω σου. Παντού τέτοιοι ήχοι… παντού τέτοιες εικόνες. Που ήταν όλη σου την ενήλικη ζωή; Που ήσουν; Πετάς καπέλα, πετάς τα λάδια με τις υπερπροστασίες, πετάς τη λογοτεχνία της ξαπλωστρας που σε κλέβει από τη στιγμή και γίνεσαι απροστάτευτος. Ξεχνας την γλώσσα. και έτσι απελευθερώνεται μαγικά η ξεκούραστη καταπιεσμένη μνήμη του «πως» της επικοινωνιας με το μέσα και το έξω σου. Απελευθερώνονται οι παλιες σου καταπιεσμενες αισθησεις της βαθειας, παιδικής αναγκης για επαφή… Γίνεσαι ο απροστάτευτος, ευάλωτος παιδίληκας που θυμήθηκε να παίζει με την ομορφιά που επιτέλους μετά από τόσα χρόνια άφησε να τον αγγίζει ξανά… Χωρίς λέξεις! Χωρίς περιοριστικά φίλτρα! Ζητωντας ουσιαστική επαφή με βλέμμα έντονο, αθώο και ντροπαλό!
Όχι άλλη άχαρη, προστατευμένη μοναξιά!
…αχ! μην με μαζεύεις ακόμα μαμά…! Μη με μαζέψεις ΠΟΤΕ ξανά!